سقف کاذب در اصطلاح به سقفی که از سقف اصلی پایین تر بوده و همچنین بار و یا فشاری از بالا به آن اعمال نمی شود گفته میشود. که به علل مختلف از جمله کاهش ارتفاع بدلیل جلوگیری از اتلاف حرارت و رطوبت، عبور تاسیسات، آکوستیک نمودن صدا، نور پردازی های توکار مثل نور مخفی و یا پوشاندن تیرهای سقف اصلی و دلایل دیگر از آن استفاده میشود.

بار سقف کاذب بسته به نوع آن به سقف اصلی و یا دیوار های جانبی آن وارد میشود البته باید در نظر داشت که در صورت عدم اتصال مناسب فریم سقف کاذب با سفق اصلی ویا دیوارهای جانبی در صورت تنش هایی همانند زلزله ممکن است به سقف کاذب و یا سقف اصلی آسیب وارد شود.

جنس سقف کاذب می تواند از گچ، چوب، مواد معدنی، پی وی سی، آلومینیوم، .... باشد. در کذشته مرسوم ترین روش برای این کار استفاده از گچ و رابیتس میبوده که بعلت وزن بالای وارده به سقف اصلی ویا در مناطق زلزله خیز بعلت ایجاد آوار های خطرناک رفته رفته استفاده از آن در کشور های پیشرفته منسوخ گردیده و در کشورهای درحال توسعه نیز در حال منسوخ شدن می باشد.
سیستم جایگزین این نوع سقف کاذب استفاده از سقف های کاذب درای وال (ساخت و ساز خشک یعنی بدون ملات) می باشد . در این روش از پنل های از پیش آماده شده که بسته به نوع استفاده ویا محل استفاده از مواد مختلفی مانند گچ و سیمان و یا چوب و... تولید میگردد بر روی زیر سازی گالوانیزه ویا چوبی استفاده میگردد. مقرون به صرفه ترین این پنلها پنل های گچی بوده که آن نیز بسته به نوع استفاده دارای انواع مختلف منجمله مقاوم در برابر حریق یا رطوبت و یا هر دو وهمچنین پنل های معمولی می باشد.این نوع سقف کاذب پس از درز بندی و رنگ آمیزی از نظر ظاهری هیچگونه تفاوتی با سقف های کاذب سنتی (گچ و رابیتس) ندارد.